Nine Inch Nails - Still (2002)

W tym roku jesień uderzyła bezlitośnie. Są takie płyty, które, przy odpowiednim ukierunkowaniu myśli, potrafią wcisnąć człowieka w dół i ścisnąć za serducho w tęsknocie za czymś odległym i niekoniecznie do końca określonym. Ta kolaboracja muzyki z pesymistyczną myślą może wprowadzać człowieka w świat wyobraźni. To jeden z tych momentów, w których uświadamiamy sobie, że nasze niezwierzęce cechy mogą być niczym kula u nogi.

Płyta Still to spójny koncept. Tylko od nastawienia zależy, jak na nas wpłynie. Czy jest nadzieja, czy beznadzieja. Najważniejsze jest to, że w tym całym przytłoczeniu jest smuga światła. Homosapiensowskie Light From the Open Door.

Czy istnieje utwór smutniejszy od Something I can Never Have? Prostota i emocje chłostają ciarkami kręgosłup. Dalej mierzymy się z instrumentalną samotnią w Adrift&At Peace, żeby wściekle wyrwać się z ciemnicy (The Fragile). Reznor proponuje wyjątkowo hermetyczny świat. The Becoming z drążącą gitarą i porywczymi, ekstatycznymi wstawkami klawiszy, ukazuje kompletne wylanie uczuć za pomocą instrumentów.

All pain disappears it’s the nature of my circuitry

Drowns out all I hear no escape from this my new consciousness.

Gone, Still to kolejna dawka wycieczki w rewiry soundtracków. Znowu tylko od nastawienia zależy, czy uznamy, że w tym utworze coś się dzieje, czy nie dzieje się nic. Kiedyś Fish śpiewał:

So here I am once more

In the playground of the broken hearts.

Tutaj nie trzeba niczego ogłaszać. To, co niewypowiedziane, spada na kark równie ciężkim toporem jak umęczony głos Trenta Reznora. Przyznaję, że można mieć dość tego nadmiaru smutku, ale jak mawiał genialny poeta William Blake: „Nadmiar smutku się śmieje. Nadmiar radości płacze.” W And All That Could Have Been następuje mały, lecz istotny zryw. Moment kulminacyjny w połowie utworu pozostanie na długo w mojej pamięci. Tak jak cała płyta Still, która trafiła mnie w sam środek.